We zijn op schoolreis in de stad van honderd torens en ik loop rond met verschillende fototoestellen van klasgenoten. Win-win: ik, te berooid om een eigen toestel te kopen, mag naar hartelust foto's maken. Zij krijgen nadien foto's van Praag in volle lentepracht zonder een vinger uit te steken.

PRAAG, 2005

Nog steeds platzak als laatstejaars student geschiedenis experimenteer ik met de spiegelreflex van mijn liefje. Zijn geliefde Canon terugkrijgen lukt pas door mij af te leiden met een dampend stuk pizza. Enkele maanden later geef ik mijn eerste echte loon uit aan twee dingen: een reis naar Italië en een eigen camera. (Nadien wacht ettelijke lonen een gelijkaardig lot.)

Op vraag van een trouwende collega stort ik me op huwelijksfotografie. Op mijn manier. Daarna ging het snel. Ik heb spontane flamencodansen vastgelegd; lange zomeravonden en gouden herfstfestijnen; legendarisch scandaleuze speeches; intieme elopements in het midden van de stad; een verrassingstrouw waarbij zelfs de bruidegom van niets wist; de Connemara en de Marie Louise in de Indische woestijn; naaktzwemmende getuigen. Iedere trouw is een safari, en ik een dankbare ontdekkingsreiziger op fluwelen voeten.

WANNEER IK NIET FOTOGRAFEER

... is de kans groot dat je mij tegenkomt in een concertzaal, een charmante boekenwinkel of de koffiebar met de beste flat white van de stad. Ik word gelukkig van het gekwetter van zomerterrassen, lange trektochten in de natuur die eindigen met een goede fles wijn, zevenletterwoorden leggen bij Scrabble, mooie magazines kopen (die ik vervolgens vergeet te lezen), koken voor vrienden, stiekem bij mensen binnenkijken op avondwandelingen. Maar net zo lief bouw ik een fort van dekens om met een kat aan mijn voeten en koekjes binnen handbereik oude Italiaanse films, afleveringen van Sherlock, of beduimelde Kundera’s te verslinden.